Δεν είναι η ποίηση το «υποκείμενο -ρήμα - αντικείμενο».

Δεν είναι η ποίηση το φιλοσοφικό εύρημα.

Δεν είναι ποίηση η ιστορική έποψη.

Δεν είναι ποίηση η καταγραφή του επίκαιρου.

Δεν είναι ποίηση το θέμα.

 

Ποίηση είναι το οπτικό χρώμα.

Ποίηση είναι το μουσικό χρώμα.

Ποίηση είναι η αναγωγή του αισθητού.

Ποίηση είναι το απέριττο. Δηλαδή το «μέτρο».

 

Ό,τι Δεν είναι ποίηση θορυβεί και προκαλεί.

Ό,τι είναι ποίηση σιωπά και παρηγορεί.

 

Κόντρα στον καιρό της φουρτούνας που ξεβράζει θορυβοποιούς, μάλιστα στολισμένους με την αλαζονεία του ερασιτέχνη, θα επιμείνουμε ποιητικά φέρνοντας κείμενα αληθινής ποίησης, που δεν...έτυχε να είναι του... συρμού.

Νά τώρα, η

​

ΕΚΜΗΔΕΝΗΣΗ

 

Να ήταν σαν τη γαλήνη

κάποιων ερημικών νησιών

το φως τριγύρω άλαλο

κι η μοναχή φροντίδα της ζωής

λευκές νά ΄ναι φτερούγες

πάνω στων βράχων την αρμύρα

και τίποτ’ άλλο...

Του άλλου κόσμου να έρχονται οι φωνές

με τη σιωπηλή των νεφελών πορεία

σαν έρωτες πικροί και ξένοι...

Κι ως θα περνούν μπορεί μακριά και γύρω

νωχελικοί αδιάφοροι καπνοί απ’ αργοτάξιδα καράβια

κι ώρα πολλή να μένουν στο διάστημα

μιά νοσταλγία να γεννούν

στους φοβερούς τους τάφους

που αρνητές κοιμούνται στην ψυχή μου...

Και να μη βλέπω τίποτα.

Κι όλα να είναι σαν δέος βιβλικό

ένας χιτώνας όλο φως

που μόνο δυό πόδια να δείχνει πως βαδίζουν

μέσα σε φως που καίει όλα...

πύρινο και να γλυστρά

ως κι από την πέτρα κάτω

του ερπετού να καίει τη φύτρα

μέσα στην άνυδρη τη ρίζα

πυρρό μαράζι νά’ναι

η θέρμη όσων δεν πέθαναν

και νά’ναι τάφος όλα...

..................................................

 

Τό’γραψε Ένας ζωγράφος,

ο Αλέκος Κοντόπουλος

​

​

...και οι

​

 

ΡΑΒΔΟΣΚΟΠΟΙ

​

Το ανοιχτό παράθυρο, μεγίστη πρόκληση,

ολόλευκα πανιά έντυναν τα χέρια του άνεμου

κι έγιναν στρατιώτες και φρούρια

σ’ αυτήν την παρτίδα ζωής και ονείρου.

​

Χτύπησα τις άδειες πόρτες,

η αντανάκλαση της θύμησης

ζωγράφισε το πρόσωπό σου.

Ήρθα! σου είπα

και γέλασε η αγάπη

πατώντας στο τελευταίο σκαλί.

​

Ύστερα,

οι ραβδοσκόποι βρήκαν τις πηγές του νερού.

​

Κρατώντας την εικόνα από τα δάση των λιμνών,

τότε που ο χρόνος συγκατοικούσε μαζί τους

και οι στιγμές χαράσσονταν και γίνονταν αιώνια δέντρα.

​

Σε λίγο,

σιώπησαν όλοι

κι εγώ

σκεπάστηκα με την άκρη τ’ ουρανού σου...

​

Μαριάννα Βλάχου - Καραμβάλη

​

​

...και η

​

​

ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ

 

Εἶναι

ἡ σελήνη

ὁλόγεμη

ἀπόψε,

πανσέληνος

τολμῶ

νὰ πῶ,

μοναδική,

ἡ ὀμορφιὰ

καλλίστεια,

τὸν κόσμο

ἐτάζει.

Ἄσε

λοιπὸν

αὐτὴ τὴ νύκτα

τὴ σημαντικὴ

τὸ χρῶμα

τὸ ἀσημὶ

ὅλα

νὰ βάψῃ

τὶς πίκρες

ὅλες

νὰ γλυκάνῃ,

ἄσε

ὁλότελα

νὰ σβήσῃ

τὰ κακά,

τὶς ἀστοχίες

νὰ σκεπάσῃ,

τὰ μίση

τὰ θανάσιμα

νὰ θάψῃ,

ὅλα

τὰ ἀνώμαλα

νὰ τὰ λειάνῃ,

ὅλα

παντοῦ

νὰ ἀλλάξῃ

νὰ πρυτανεύσῃ

πανταχοῦ

ἡ ἀγάπη

Ἄς με

λοιπὸν

τὴν ἀργυρὴ

τὴ νύκτα

ἐτούτη

νὰ χαρῶ

τὴ μεταμόρφωση

τοῦ κόσμου

ποὺ

ὀνειρεύτηκα.

Ἄς με...

 

 

 

Η ΠΟΛΙΣ ΑΛΛΗ

 

Μιὰ

ἀναζήτησις

συνάντησης

ὁλόκληρη

ἡ ζωή,

ἐξωστρεφὴς

πορεία

μακρινή,

σκληρή,

ὀδυνηρή,

μέχρι

τὰ Σοῦσα,

ποὺ

θὰ φθάσῃς,

καὶ

ἡ ἐξουθένωσις

μεγάλη˙

καὶ

ἐκεῖ,

σὰν ὡριμάσῃς,

γνώση

θὰ λάβῃς,

πὼς

ἡ ἀπόστασις

εἶναι

μινυνθάδιος,

τόσον μικρή,

ὅλως διόλου

στὸ βάθος

τῆς καρδιᾶς σου,

ἐκεῖ

καὶ

ἡ πόλις

ἄλλη.

 

Αθανάσιος ο Κυκκώτης

(Μητροπολίτης Κυρήνης)

 

Ποιητικά του έργα:

«Πρωτόλεια», Λευκωσία, 1995

«Μετεώρισις»,  Λευκωσία, 1997

«Κένωσις ενοδία»,  Λευκωσία, 1998

«Ερωής έκχυσις», Λευκωσία, 1999

«Πηλοπλάστου Πέλασις», 2015

«Μνήμη Υπατίας της φιλοσόφου»,  2015

«Κυρηναϊκή Ενσύμβολος Μυθαγωγία»,  2016